Electroforese en xel

A electroforese en xel é un método bioquímico para a separación e análise de macromoléculas (ADN, ARN e proteínas) e os seus fragmentos, baseándose no seu tamaño e carga. Utilízase en química clínica para separar proteínas pola súa carga e/ou tamaño (o isoelectroenfoque en agarosa é esencialmente independente do tamaño) e en bioquímica e bioloxía molecular para separar unha poboación mixta de moléculas de fragmentos de ADN e ARN pola súa lonxitude, para estimar o tamaño de fragmentos de ADN e ARN ou para separar proteínas pola súa carga. As moléculas de ácidos nucleicos son separadas aplicando un campo eléctrico para mover moléculas cargadas negativamente a través dunha matriz de agarosa ou outras substancias. As moléculas máis curtas móvense máis rápido e migran máis lonxe que as máis longas, porque as moléculas máis curtas migran máis facilmente a través dos poros do xel. Este fenómeno denomínase cribado. As proteínas sepáranse pola súa carga en agarosa, porque os poros do xel son demasiado grandes para cribar as proteínas. A electroforese en xel pode utilizarse tamén para a separación de nanopartículas. A electroforese en xel utiliza un xel como medio anticonvectivo e/ou como medio de cribado durante a electroforese, a cal é o movemento dunha partícula cargada nun campo eléctrico. Os xeles suprimen a convección térmica causada pola aplicación do campo eléctrico, e poden tamén actuar como medio de cribado, retardando o paso das moléculas; os xeles poden tamén servir simplemente para manter a separación unha vez acabada a electroforese, para que se poida aplicar a tinguidura post-electroferese. A electroforese en xel de ADN realízase xeralmente con propósitos analíticos, a miúdo despois da amplificación do ADN por medio de PCR, pero pode utilizarse como unha técnica preparativa previa ao uso doutros métodos como a espectrometría de masas, RFLP, PCR, clonación, secuenciación do ADN, ou o Southern blot (e para outras moléculas noutras técnicas de blotting) para unha posterior caracterización.